چطور می توان وابستگی به موبایل را کاهش داد؟ - وبلاگ تاج

به گزارش وبلاگ تاج، به ندرت کسی را می یابید که بعد از سپری کردن یک روز کامل در شبکه های اجتماعی با خودش فکر کند من باید در زندگی وقت بیشتری به این کار اختصاص دهم. به خاطر اینکه اینترنت جای افتضاحی است. حتی بخش های خوب اینترنت هم افتضاح است، چون شدیدا با بخش های بد در هم آمیخته شده و نمی توانید به یکی از آن ها بدون دیگری دسترسی پیدا کنید.

در بیشتر مواقع، بخش های خوب اینترنت در واقع صرفا جوک هایی راجع به بخش های بد هستند. جوک هایی که اگر خودتان را در معرض محتویات بی ارزش یا اعصاب خردکن قرار نداده بودید، اصلا برایتان منطقی جلوه نمی کردند. به همین علت احتمالا زمان شکستن این سیکل باطل شد. در این مقاله نظر متخصصین مختلف را جویا می شویم که چطور می توان یک زندگی آسوده تر داشت و وابستگی به موبایل را کاهش داد.

اریک لوکس

دستیار پروفسور همه گیرشناسی و علوم رفتاری و اجتماعی در دانشگاه براون

انسان ها در ابداع ابزارها و استفاده از آن ها حسابی ماهر هستند. برای مثال به تکنولوژی چوب ماهی گیری فکر کنید. این تکنولوژی بسیار انقلابی بوده و به ما یاری کرده خانواده هایمان را سیر نگه داریم. تکنولوژی های دیجیتال هم با فاصله زیادی از چوب ماهی گیری از راه رسیده اند. درست مثل هر ابزار دیگری که در طول تاریخ توسعه داده ایم، باید آن هایی که به ما یاری می کنند را نگه داریم و آن هایی که نفعی برایمان ندارند را رها کنیم.

چطور می توان تشخیص داد که فلان ابزار دیجیتال یاری رسان است؟ نیاز به آگاهی کامل و شناخت افکار و احساساتتان دارید و باید سوالاتی کنجکاوانه و بی طرفانه بپرسید: آیا این ابزار دیجیتال در این لحظه بیشتری از هر چیز دیگری به من یاری می کند؟. اگر پاسخ مثبت بود مسئله ای نیست، به استفاده از آن ادامه دهید. اگر پاسخ منفی بود، رهایش کنید و به سراغ اولویت بزرگ بعدی برای مراقبت از خودتان و دیگران بروید.

جادسون بروئر

دستیار پرفوسور علوم رفتاری و اجتماعی و مدیر مرکز تحقیقاتی مایندفولنس در دانشگاه براون

اگر ندانیم فکر هایمان چطور کار می کنند، چطور قرار است از آن ها استفاده کنیم؟ وقتی بیماران من به دفترم می آیند، سعی می کنم در وهله اول بفهمم که چقدر فکر خودشان را می شناسند. اگر هیچ ایده ای نداشته باشند، کار را از همان جا شروع می کنم. لازم است به مردم یاری کنیم که بدانند عادات مربوط به شبکه های اجتماعی چطور شکل می گیرد. و این موضوع اتفاقا آنقدرها هم پیچیده نیست.

فرایند آموزش مبتنی بر پاداش سه عنصر کلی دارد. نخست باید یک جرقه داشته باشیم: برای مثال سر رفتن حوصله. بعد یک رفتار از خود بروز می دهیم: در این مثال می شود سر زدن به شبکه های اجتماعی. سومین مورد هم پاداش است: از هر 10 باری که وارد شبکه های اجتماعی می شوید، 9 بار هیچ چیز تازه و جالبی وجود ندارد. اما یک مرتبه با اتفاقی تازه و درگیرکننده روبه رو می شوید و مغزتان انبوهی از دپامین تولید می کند و می گوید: آره خودشه، دوباره همین کارو انجام بده. یک جرقه دیگر اضطراب است، شما به شبکه های اجتماعی سر می زنید چون اضطراب دارید و این رفتار باعث می شود دیگر آن حس ناخوشایند را نداشته باشید (این همان پاداش است). به این ترتیب، فکرتان یاد می گیرد هر زمان مضطرب است، به سراغ شبکه های اجتماعی برود.

شبکه های اجتماعی به گونه ای طراحی شده اند که از این الگو سوء استفاده کنند. این پلتفرم ها طوری مهندسی شده اند که تا بیشتری حد ممکن اعتیادآور باشند. بنابراین لازم است مردم درک کنند که این پلتفرم ها دارند از مکاهمم های بقا در فکر ما سوء استفاده می کنند.

به محض اینکه شروع به درک این فرایند کنیم، می توانیم کنترل سیستم یادگیری مبتنی بر پاداش را در فکر مان به دست بگیریم و چیزی را بیابیم که من آن را پ ب ب می نامم: پیشنهاد بزرگ تر بهتر. تنها راه برای جلوگیری از اینکه فکرمان همان کارهای قدیم را انجام دهد، اینست که کاری با پاداش بهتر برایش معین کنیم. یکی از روش ها اینست که به مردم به وضوح نشان دهیم رفتارهای قدیم چقدر بی پاداش بوده اند؛ این رفتارها شاید آسودگی خاطر لحظه ای به ارمغان آورده باشند اما در نهایت شرایط را بدتر می کنند.

ما سعی داریم به مردم یاری کنیم که درک بهتری از احساس درگیر بودن در رفتارهایی با پاداش های بهتر داشته باشند، برای مثال زمانی که کاملا متمرکز شده اند، و به مقایسه این دو حس در فکر خود بپردازند. وقتی مردم می توانند به شبکه های اجتماعی سر بزنند یا کارهای مهم تر خود را به هر شکلی به تعویق بیندازند، باید به این فکر کنند که دفعه قبل هنگام انجام کار خود بعد از خاموش کردن موبایل چه حسی داشته اند. و فکرشان متوجه خواهد شد که تمرکز کردن حس بهتری دارد.

همینطور که مردم توجه نشان می دهند و از کارکرد فکر شان سر در می آورند، به چشم خواهند دید که فاصله گرفتن از تکنولوژی چه پاداش بزرگی به همراه می آورد. اینکه از مردم بخواهیم صرفا با عزم پایدار از این فعالیت ها فاصله بگیرند کاملا احمقانه است. این بینشی نیست که علوم عصبی از آن پشتیبانی کند. این همان تفکری است که بزرگ ترین پلتفرم های جهان به شکلی خودخواسته برای مردم به وجود آورده اند: اینکه من به میزان کافی قوی نیستم، لازم دارم برای مدت بیشتری در پلتفرم شما باقی بمانم. فکر ما این طور کار نمی کند. همینطور که از روز می گذرد، عزم از بین می برد و مقاومت در برابر این تمایلات سخت تر می شود. یادگیری مبتنی بر پاداش قدرتمندترین بخش فکر شما است و می تواند در تغییر عادات و رفتارها یاریتان کند.

دیانا وینستون

مدیر آموزش های مایندفولنس در مرکز تحقیقاتی مایندفولنس دانشگاه کالیفرنیا

این روزها زندگی بدون تکنولوژی کاری تقریبا غیر ممکن است. اما می توان از مایندفولنس (حضور آگاهانه در لحظه) برای کاهش استفاده افراطی و گاه ناسالم از تکنولوژی بهره گرفت. من روی آن لحظاتی از زندگی تمرکز می کنم که نیاز به محرک فکری داریم و بنابراین به سراغ تکنولوژی می رویم.

بسیاری از ما در لحظاتی خاص بی حوصله می شویم و منتظر اتفاقی هیجان انگیز هستیم. در این لحظات میانی، ما به سراغ موبایل هایمان می رویم. ما هنر بی حوصله یا معذب بودن را از دست داده ایم. اما این احساسات اگر بخواهید در لحظه حال باقی بمانید، می توانند حسابی خلاق تان کنند. با مایندفولنس می توان این لحظات ناراحتی و احساس نیاز به برداشتن موبایل، خواندن اخبار و اسکرول کردن در شبکه های اجتماعی را به چشم دید.

در این لحظات، یک لحظه از هر کاری که می کنید دست بکشید، یک نفس عمیق بکشید، متوجه تمایل درونیتان شوید اما در راستای آن کاری نکنید. می توان آموخت که بی حوصلگی و ناراحت بودن اشکالی ندارد و می توانیم توجه مان را به زندگی واقعی معطوف کنیم. من در حال حاضر چه احساسی داریم؟ پیرامونم چه چیزهایی می بینم و چه چیزهایی می شنوم؟ به جز برداشتن موبایل، چه کار دیگری می توانم انجام دهم؟ یا اینکه صرفا یک نفس از سر آسودگی بکشید و با زندگی ارتباط برقرار کنید.

الیسا اپل

پروفسور و رییس انستیتوی علوم عصبی وِیل

فقط انجامش دهید. چند بار در روز رهایش کنید. آن بخش از فکرتان و آن موبایلی که شدیدا وابسته اش شده اید را در یک اتاق دیگر یا اصلا در کشوی دراور رها کنید. من کاملا به موبایلم معتاد هستم و گاهی می توانم احساس کنم که دقیقا کجاست یا اگر چنین حسی نداشته باشم، با وسواس فراوان به دنبالش می گردم.

این رفتارهای بی اختیار، ریشه مشکل است. چون تمرکز و توجه ما تقسیم می شود. ما توانایی خودمان برای حضور داشتن در زمان و مکانی خاص با مردم را تحلیل برده ایم. دلایل بسیار خوبی برای وابستگی ما به موبایل هایمان وجود دارد، خصوصا زمانی که نسبت به خانواده و دیگران مسئولیت داشته باشیم. اما در نهایت چنین کاری قرار است تمرکز ما را از بین ببرد و به سلامت روانمان آسیب برساند.

در پژوهش هایمان راجع به استرس روزانه پی برده ایم که وقتی مردم درگیر کاری برای انجام دادن می شوند، احساس خوشحالی بیشتری می کنند. آن ها در مود بهتری هستند. وقتی به خاطر اتفاقی که آن روز افتاده احساس استرس می کنیم، انجام دادن هرکاری سخت تر می شود، همینطور حضور داشتن در زمان حال. بنابراین به احتمال فراوان برای یافتن آسودگی خاطر به سراغ نمایشگر می رویم.

نوعی رقابت طبیعی میان مدت زمانی که صرف نمایشگر می کنید و مدت زمانی که صرف فعالیت های سالم تر می کنید وجود دارد. حالا که ما داریم زمان بیشتری در خانه می مانیم، من تجربه شرکت در کلاس های یوگا همراه با موبایلم در کنارم را داشته ام. خیلی زود موبایل به روی زیرانداز یوگا آمد. هیچ همکلاسی یا استادی وجود نداشت که خطوط قرمز را برایم معین کند. و باقی ماجرا واضح است. به سختی مشارکت در کلاس را به یاد می آورم.

مولتی تسکینگ واقعا غیر ممکن است، ما نمی توانیم به صورت همزمان دو کار انجام دهیم. این کار بیشتر مثل تقسیم کردن تجربیات است. آنچه یاری می کند، تنظیم قواعدی است که قابل پایبندی باشند. یک روز کامپیوترتان را زودتر و هنگام ظهر خاموش کنید. موبایلتان را سر میز شام یا باشگاه نبرید و قبل از خواب از آن استفاده نکنید. این قواعد به افرادی که مثل من وابستگی به موبایل دارند و معتاد شده اند یاری می کند. بعد هم تمریناتی پیشرفته تر خواهید داشت، مثلا رها کردن موبایل برای یک روز کامل یا بیشتر.

• سه برنامه جالب گوگل که می توانند اعتیاد به گوشی هوشمند را از بین ببرند!

منبع: Gizmodo